Rond etenstijd. In alle rust, een reetje in het groene weiland. Ik zie haar vanaf de dijk, op een meter of 100 schat ik zo. Jammer dat ze voortdurend met haar kop in het gras staat en met haar rug naar de camera. Het is wachten totdat ze even opkijkt, mijn kant uit.

 

Als ik genoeg foto's heb gemaakt, loop ik verder. Ik daal de dijk af en loop door het bos, uit het zicht, parallel aan het weiland. De hinde heeft me niet door. Ik kan nu vanuit een 90 graden ander perspectief foto's maken, zoals je hieronder duidelijk kunt zien aan het riet. 

​

De afstand blijft nog altijd wat groot. Maar ze staat er mooi op. En niet verstoord... dat blijft het belangrijkste uitgangspunt bij het maken van wild- en natuurfoto's.