Ik verbaas mezelf. Sta ik daar zomaar bloemetjes (!) te fotograferen. Moet ik me zorgen gaan maken? Maar zeg nou eerlijk: deze foto van een al bijna uitgebloeide Echinea bloem uit het eigen achtertuintje is toch prachtig? 

​

Om het bloemhart (en het vlindertje hieronder) zo close in beeld te krijgen, moet ik een paar meter afstand nemen omdat ik met een zoomlens fotografeer. Als dit soort fotografie echt mijn ding zou zijn had ik een macro-objectief moeten kiezen.

 

Ik kijk door de zoeker en er opent zich een nieuwe wereld. Een beetje te vergelijken met in een kijkdoos turen. De prachtige scherpte-diepte werking, de vele details. Die kleine wereld die plotseling groot wordt. 

 

Het perfect scherpstellen kan ik met een gerust hart aan de camera overlaten. Razendsnel stelt mijn Sony Alpha77ii tot in de perfectie scherp. Ik doe 't hem in de manuele modus niet na. Nog een minuut of tien maak ik nog wat meer van dit soort macro-foto's in ons weinig bijzondere tuintje. 

​

En daarna snel naar binnen om de foto's echt goed te bekijken op de computer. Moderne cameralenzen zien zoveel meer detail dan het menselijk oog, ik blijf me verwonderen. Over de schoonheid van die doodgewone huis-tuin-en-keukenbloempjes die ik tot aan vandaag eigenlijk maar zelden een blik waardig gunde.